Jako psycholog często obserwuję w gabinecie postawę: „Jestem zakochany/a od miesiąca/dwóch/trzech, więc to jest to i życie się na pewno ułoży. Jesteśmy do siebie tak podobni. Wiemy już o sobie wszystko.” W skrajnych przypadkach to naiwne przekonanie doprowadzało np. do zamieszkania ze sobą po dwóch miesiącach znajomości i odkrycia, że partner stosuje przemoc fizyczną lub jest uzależniony od alkoholu.
Potrzeba miłości jest podstawową potrzebą każdego człowieka. Rodzimy się z nią i przez całe życie jej doświadczamy. Kiedy już spotkamy ukochaną osobę obdarowujemy ją swoją uwagą, miłością, zainteresowaniem, a jeśli mamy szczęście, jesteśmy także z wzajemnością obdarowywani. W ten sposób napełniamy swoje „zbiorniki na miłość”. Gary Chapman, amerykański psychoterapeuta, pisarz, antropolog i lingwista uważa, iż każdy człowiek posiada taki wyobrażony zbiornik na miłość. Wypełnianie go jest potrzebne do właściwego funkcjonowania, gwarantuje dobry rozwój indywidualny, a także wzmacnia relacje międzyludzkie. Zbiornik na miłość może być wypełniany każdego dnia na różne sposoby, tak jak istnieją różne sposoby wyrażania miłości.
Od dłuższego czasu obserwuję w praktyce psychoterapeutycznej tendencję par do podejmowania coraz wcześniejszej decyzji o wspólnym zamieszkaniu. Z zaskoczeniem odkrywam, że najczęściej jest to nieprzemyślana idea, bywa, że naprędce podjęta w sytuacji jakiejś presji.
