Czy twoje dziecko doprowadza cię czasem do szału? Masz wrażenie, że nie słucha, traktuje cię bez szacunku lub po prostu robi ci na złość? Wiele razy prosisz je by odeszło od komputera, a ono albo nie reaguje, czujesz się ignorowana/y. Czujesz jak narasta w tobie złość i frustracja i że za moment wybuchniesz, albo po prostu to robisz. Znasz to?
W tym artykule zajmiemy się rodzicielską złością, ale bez prób pozbywania się jej.
W ostatnim czasie pandemia sprawiła, że dzieci długotrwale doświadczały obciążającej dla nich sytuacji. Zdalne nauczanie, trudne dla wielu z nich, wraz z izolacją od rówieśników sprawiły, że rozwijało się w dzieciach coraz silniejsze poczucie odosobnienia. Funkcjonowanie głównie w wirtualnym świecie wzmogło w nich poczucie odrealnienia. Powrót do szkół po długim okresie izolacji nie jest łatwy. Przysparza trudności, budzi obawy i niechęć do kolejnej zmiany. Rodzi kolejne niepokoje, związane ze zmienionym trybem nauczania i wymaganiami szkoły. Wciąż pojawia się wiele niewiadomych, co oprócz długotrwałych obciążeń, może powodować w dzieciach gromadzenie się trudnych emocji i zmęczenie sytuacją.
W podejściu nazwanym porozumienie bez przemocy nie chodzi o wyuczenie się zasad/wytycznych „jak się komunikować” żeby osiągnąć sukces, sugestii, które należy wdrożyć w życie i trzymać się ich żeby postawić na swoim. Chodzi o coś bardzo podstawowego: nawiązanie kontaktu z tym co mieszka w nas i innych ludziach. Celem porozumienia bez przemocy nie jest wygrana, udowodnienie racji ale słuchanie się nawzajem i akceptacja różnic, odnoszenie się do siebie z szacunkiem, otwartość, autentyczność.
Psycholog dziecięcy w swojej codziennej pracy w gabinecie często spotyka się z tematem adaptacji dzieci w żłobkach oraz przedszkolach. Zatroskani rodzice często korzystają z konsultacji wychowawczych, by uzyskać od specjalisty poradę na temat tego, jak najlepiej wesprzeć dziecko w tym niełatwym dla niego okresie. Nierzadko zdarza się, że za ideą konsultacji stoi również potrzeba obniżenia niepokoju samego rodzica. Doświadczenie separacji jest bowiem doświadczeniem trudnym zarówno dla dzieci, jak i ich najbliższych – wiele rodzin z lękiem myśli o momencie „przekazania” małego człowieka pod skrzydła opiekunów i opiekunek ze żłobka czy przedszkola.
Baśń towarzyszy dzieciom od najmłodszych lat, przenosi w sposób magiczny w świat fantazji. Pozwala przeżyć niesamowite przygody, oderwać się od trudności dnia codziennego, a jednocześnie, na o wiele głębszym poziomie, pozwala te trudności wewnętrznie oswajać i rozwiązywać.
Lęk jest naturalną emocją towarzysząca człowiekowi od najmłodszego dzieciństwa. Każdemu etapowi rozwoju dziecka towarzyszą lęki związane z nabywaniem kompetencji właściwych dla danego momentu rozwojowego. Są jednak dzieci, u których poziom lęku jest bardzo wysoki. Dzieci, które boją się bardziej? Jak im pomóc?
Emocje są dla nas informacją o bieżących potrzebach – te zaś stanowią siłę napędową naszego życia. Chęć ich zaspokojenia stanowi motywację do podejmowania konkretnych działań i zachowania w określony sposób. Umiejętność radzenia sobie z emocjami, czyli działanie z ich uwzględnieniem, a nie tylko pod ich wpływem, jest znakiem dojrzałości. Aby ją osiągnąć, dziecku niezbędne są z jednej strony warunki biologiczne – dojrzałość układu nerwowego, z drugiej zaś wsparcie ze strony otoczenia oraz narzędzia, które będą wspomagały rozwój regulacji emocjonalnej.
To jakimi jesteśmy ludźmi kształtuje nasze dzieci. Jeśli jestem osobą siedzącą na kanapie i oglądającą telewizję większość dnia, nie przekonam dziecka do sportu. Gdy tłumacząc dziecku, że zrobiło coś źle, krzyczę, nie nauczę go jak radzić sobie ze swoimi emocjami. Warto przyglądać się sobie, poznawać siebie. Często okazuje się wtedy, że zachowania dziecka, których nie akceptujemy i do tej pory uznawaliśmy za nieodpowiednie są naszym lustrzanym odbiciem.
