Towarzyszą nam praktycznie w każdej życiowej sytuacji, są z nami, czy sobie tego życzymy, czy nie. Emocje. Jest ich tylko kilka, jednak mamy często kłopot jak sobie z nimi radzić. Jakie są? Do podstawowych emocji należą: smutek, złość, wstręt, radość, zaskoczenie i strach.
Przełom grudnia i stycznia zwykle jest dla nas czasem podsumowań i postanowień noworocznych. Pojawia się wtedy refleksja, dotycząca minionego roku, tego, co udało się zrealizować, a czego nie. Wracamy myślami do celów z początku ubiegłego roku i często uświadamiamy sobie, że wiele z nich zostało przez nas porzuconych. Rodzi się pytanie o wytrwałość i skuteczność naszego działania. Postanawiać czy nie?
Po indywidualny proces rozwojowy sięga dziś coraz więcej osób. Wynika to nie tylko z oczekiwań, które stawia nam coraz szybciej pędzący świat, ale także z czysto ludzkiej – wewnętrznej – potrzeby zatrzymania się, zastanowienia się, wzięcia spokojnego oddechu. Bo przecież już za moment wracamy do codziennego biegu, biegu nierzadko z przeszkodami.
Kultura popularna karmi nas obrazami miłości romantycznej. Wiele z nich jest mitami, w które niestety wierzymy i stają się one naszymi wyznacznikami dobrej miłości. Mądrze jest zdać sobie sprawę z tego jakie przekonania nami kierują i świadomie je wybierać. Daje to dużą szansę na rozwój zdrowej relacji, oszczędza wielu rozczarowań, frustracji i być może spotkań z psychoterapeutą.
Wokół okresu dorastania funkcjonuje wiele mitów. Niektórzy rodzice z przerażeniem czekają na moment, aż ich dziecko wejdzie w chwilowy „okres buntu” i da im popalić. Często okres dojrzewania jest traktowany jak taka konieczna rozwojowa udręka, którą najlepiej jest jakoś przeczekać. Zachowanie nastolatków często zasiewa więc w dorosłym otoczeniu ziarna niepewności, niepokoju, frustracji, bezradności. Patrząc na tę sprawę z perspektywy dorosłego, „okres buntu” wydaje się być całkiem trafnym określeniem na te wszystkie niezrozumiałe zachowania młodzieży, ale czy natura chce nam dorosłym po prostu zrobić „na złość”, czy może jednak te zachowania służą czemuś ważnemu w rozwoju człowieka?
To jakimi jesteśmy ludźmi kształtuje nasze dzieci. Jeśli jestem osobą siedzącą na kanapie i oglądającą telewizję większość dnia, nie przekonam dziecka do sportu. Gdy tłumacząc dziecku, że zrobiło coś źle, krzyczę, nie nauczę go jak radzić sobie ze swoimi emocjami. Warto przyglądać się sobie, poznawać siebie. Często okazuje się wtedy, że zachowania dziecka, których nie akceptujemy i do tej pory uznawaliśmy za nieodpowiednie są naszym lustrzanym odbiciem.
Relacje na huśtawce, huśtawka emocji, a może bujanie się w toksycznych relacjach? Budowanie relacji jest jednym z najtrudniejszych zadań w naszym życiu. Nikt nie rodzi się z gotową instrukcją obsługi i pełną informacją w jaki sposób tworzyć trwałe, satysfakcjonujące związki. Uczymy się od naszych pierwszych opiekunów – rodziców, dziadków, którzy również urodzili się bez gotowych wytycznych. Co więcej, osoby dorosłe w naszym życiu często, obarczone są historią swoich nieadaptacyjnych sposobów radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Dlatego też, temat budowania relacji jest tematem na całe życie – być może nawet najtrudniejszą lekcją w życiu, której nie nauczymy się w żadnej szkole, czy na najlepszym uniwersytecie.
Statystyki niezmiennie pokazują, że jesteśmy narodem bardzo zapracowanym. Wśród wszystkich krajów Organizacji Wspólnoty Gospodarczej i Rozwoju (OECD) Polska zajmuje 3 miejsce pod względem rocznego, przeciętnego czasu pracy w przeliczeniu na jednego pracownika.
Jeszcze dwadzieścia, trzydzieści lat temu, latanie samolotem było czynnością bardzo ekskluzywną zarezerwowaną dla niewielu osób w naszym kraju. Z biegiem lat, stało się czymś naturalnym, a dzięki tanim liniom ogólnie dostępnym. Jednak badania pokazują, że około 30% z nas odczuwa lęk przed lataniem, a 50 % czuje się nieswojo i niekomfortowo w sytuacji lotu (wg badań przeprowadzonych przez OBOP).
